فالواقعه خداوند عنده لطافت، عنده بخشش، عند بی خیال شدن، عند چشم پپوشی و عند رفاقت است، رفیق خوب و با مرام همه چیزش را پای رفاقت میدهد، ما بایستی فکری برای اهلی شدن آدم ها بکنیم، اهلی کردن ینی ، اهلی کردن ینی ایجاد علاقه کردن، و این تنها رسیدن راه به خداس، و این خیلی مهم است ...
این امید ماست به لطف بی دریغ خدا که به ما این حیات جاودانه را هدیه کرده است. زنده باد اسلام، زنده باد تشیع ناب جعفری...
خداوند متعال در قرآن می فرماید:
یُرِیدُونَ أَن یُطْفِؤُواْ نُورَ اللّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ وَیَأْبَى اللّهُ إِلاَّ أَن یُتِمَّ نُورَهُ وَلَوْ کَرِهَ الْکَافِرُونَ
مىخواهند نور خدا را با سخنان خویش خاموش کنند ولى خداوند نمىگذارد تا نور خود را کامل کند هر چند کافران را خوش نیاید
وظیفه ما هم طبق سنت الهی تنها و تنها گسترش این نور است، نه مبارزه با آن تاریکی!
پس چه بهتر است بجای انتشار و شهرت بخشیدن به پلیدی ها، قسمتی هرچند کوچک و در حد توان خودمان، از این نور لایزال الهی بگسترانیم.
تایپوگرافی از نام مبارک امام نقی سلام الله علیه، به منظور استفاده طراحان و گرافیست های عزیز در گسترش این نور مظلوم. امام هدایت...
چوپان های قدیم دربیان برای پخت نان چهارسنگ پهن و صاف و بزرگ را به شکل چهار دیواری کنار هم قرار می دادند و میان آن آتش به پا می کردند.
بعد از داغ شدن سنگ ها خمیر را مانند تنور بر روی آن می زدند تا پخته شود، و نام این نان چهار سنگ بود.
مطمئنا چقدر خوشمزه بوده و می چسبیده توی اون خستگی ها!
حال اگر سنگ بزرگ نبوده خمیر را گرد کرده و در میان آتش قرار میدادند تا پخته شود و اگر در میان آن کمی روغن حیوانی قرار می دادند نامش کماش می شد.
مطمئنا خوشمزه و پر خاصیت بوده است، شاید و شاید ظاهرش کمی شبیه نان باکت های گرد این روزها ولی نه اینقدر تمیز و خوشگل.