با یک طلبه دوست داشتنی امروز صحبت می کردم، خاطره ای از یک کار مذهبی در مورد حقوق زنان تعریف می کرد. موضوع صحبت حقوق زنان نبود، انجام کار از راه درست بود.
محتوی قوی و تایید شده اون در رادیو چندین سال پیش کار شده بود و برعکس نتیجه داده بود، بعد از شکست بد پروژه و بازخوردهای منفی باز دست بر تحقیق بردند و متوجه شدند که در احادیث امامان معصوم بخصوص رساله حقوق امام سجاد (ع) حقوق با عامل به اون یاد داده میشده و نه به محقوق.
یه نکته به این ریزی که از دید اون همه محقق دور مونده بوده. گاهی این تلنگر تلخی امر به معروف های از ته قلب و دوستانه و از سر خوب خواستن برای دوستان، که به آنچه می خواستی منتهی نشده است رو قابل تحمل تر میکنه و از طرفی تذکر میده که دقت کن، دقت.
کارهای خوب با راه های خوب به نتیجه می رسند.
اعتراف: یه دوستی سه سال پیش یک چیزه که معنی نزدیک به جمله بالا رو میداد رو بهم گفت، اما با قیمتی گران تجربه اش کردم و امروز با این خاطره قشنگ این تجربه در جای خودش قرار گرفت. تلخه. اما قیمت داره هرچیزی.
قلب آدم ها گاهی با زخم های خیلی کهنه بارها میشکنه
چه با عشق شروع می کنی کشیدن روی کاغذ، بعد چنان توی ذوقت میخوره و خستگی هات یادت میان که خط خطی شون میکنی.
حتی مچاله می کنی کاغذ و پرتش میکنی میخوره به دیوار و میوفتنه کنار سطل آشغال!
گاهی موقه ها آدم به خودش میگه:
ما رو باش روی دیوار کی داشتیم چیزی می نوشتیم.
پ ن: ای یعنی هر دیواری جای نوشتن هرچیزی نیست.
یا
پ ن: آدم الکی نمیره روی دیوار بعضی ها بنویسه، یعنی قصد و غرضی داره احتمالا.
ما را رها کنید در این نج بی حساب ...
گاهی ضربه ای که خود فرد به خودش میزنه، هیشکی نمی تونه بهش بزنه.
پ ن: خدا هم میگه خود زنی ممنوع! بخاطره همینه احتمالا.
به یک دستگاه شوکر برقی، یک پرستار ماهر، نیازمند هستیم.
مگه قبل مردن چیزه دیگه ای هم مورد نیاز کسی میشه؟