آسمان مال آن هاست

وب سایت حسین محمدی نصرآبادی

آسمان مال آن هاست

وب سایت حسین محمدی نصرآبادی

الیس الله بکاف عبده

سه حرف دارد ...

            اما برای پر کردن تنهایی ها حرف ندارد ...

                                                                  خدا

نصرآبادی چهارشنبه 11 آبان‌ماه سال 1390 ساعت 08:46 ق.ظ
1 نظر

الله اکبر...

تا من به دادش برسم...  اون به خدا رسیده...


پ ن: نابود باد من! اگر مانع باشم!

نصرآبادی دوشنبه 9 آبان‌ماه سال 1390 ساعت 12:26 ق.ظ
0 نظر

آقا ببخش ....

وقتی میان نفس و هوس جنگ می شود
                        شیطان دوباره دست به نیرنگ می شود
 نقشه کشیده است، مرا دشمنت کند
                                   با لشگر گناه هماهنگ می شود
دارد حنای توبه و شرمی که داشتم
                             پیشت عزیز فاطمه بی رنگ می شود
با هر گناه فاصله می گیرم از شما
                    کم کم وجب وجب، دو سه فرسنگ می شود
اشکم چه شد به جان تو باور نداشتم
                             روزی دلم ز فرط حسد سنگ می شود
 آقا ببخش، بسکه سرم گرم زندگیست
                                   کمتر دلم برای شما تنگ می شود

نصرآبادی شنبه 30 مهر‌ماه سال 1390 ساعت 09:43 ب.ظ
0 نظر

جاده خطرناک است!

تنهایی گاه درست مثل مه غلیظی می‌ماند که آرام آرام پایین می‌آید و تو را در خود فرو می‌برد. یک وقت به خودت می‌آیی و می‌بینی که تا چشم کار می‌کند تنهایی‌ست و تنهایی...‬

          

پ ن:  \!/

نصرآبادی سه‌شنبه 26 مهر‌ماه سال 1390 ساعت 01:21 ق.ظ
0 نظر

گر کدام دوست...؟

گر دوست واقف است که بر من چه می رود

باک از جفای دشمن و جور رقیب نیست


پ ن: الهی و ربی ... من لی غیرک

نصرآبادی سه‌شنبه 26 مهر‌ماه سال 1390 ساعت 01:18 ق.ظ
0 نظر

یا رفیق َ من لا رفیق َ له

خدا خیلی مردی....

خودت تنها باشی و اینقدر پای رفاقت با یه نامرد وایسی خیلی مردی کردی... 

(یکی مثل من)

در مقابل این رفاقتت هیچی ندارم بگم، شرمندگی و مرگ هم کافی نیست...

فقط یه چیزی میگم، خودت بهتر من می دونیش، بخاطر اعترافش هم شده، تنهام نذار...


"الهی و ربی من لی غیرک" 

خدای من و پروردگار من، من چه کسی جز تو دارم.... در این تنهایی محض توی زندان نفس

نصرآبادی سه‌شنبه 26 مهر‌ماه سال 1390 ساعت 12:55 ق.ظ
0 نظر

بار امانت تنوانم کشید...

پشت این بغض
          بیدی نشسته...

                     که خیال میکرد با این بادها نمیلرزد...


بعضی موقه ها پشت بعضی چیزها، اینقدر موارد بزرگی پنهانه که تا رو دوشمون قرار نگیره متوجه وزن ش نمی شی... بخصوص که اون بار امانت باشه، مثل محبت، مثل دِین، مثل کارها و لطف های بزرگ ...


بعد اون بیدی که به باد نمی لرزید، چنان از ریشه تکان میخوره که، افتادنش لرزه به تن خودش و دیگران میندازه، سرپا شدن ش هم، جز به قدرت لایتناهی خدا نخواهد بود....

خدا نیاره اون روز رو...


چرا قرعه به نام منِ دیوانه زدند...

نصرآبادی سه‌شنبه 26 مهر‌ماه سال 1390 ساعت 12:43 ق.ظ
0 نظر