خیلی مواقع هست که به خاطر عرف های اشتباه جامعه، بخاطر تکرار بسیار گناه ها در جامعه و یا عادی شدن آن بعلت گسترشش در محیط اطرافمان، به آن آلوده می شویم و چنان پشتکاری بر آن می بندیم که یکی خبر نداشته باشد فکر می کند مستحب است!!!!

و ما بچه مسلمونا میدونیم که عادی شدن و تکرار مکرر گناه های کوچک خودش گناه کبیره است.

اما همیشه یه اتفاق خوب هست که این بدی ها رو دور می کنه،  اینجا دوستی ها و رفاقت ها اون اتفاق خوب هستند، حدیث داریم که مومن آینه مومن است. چرا آینه، چون آینه بهترین ویژگی های امر به معروف و نهی از منکر رو داره.

مثلا:

- آینه وقتی تنهایی و خودتون دوتایی هستید تذکر میده

- تذکر رو به بهترین و ساده ترین شکل میده، حتی اگر کسی دیگه ای باشه آروم توی ذهنت بهت تذکر میده و هیشکی رو متوجه خودش نمیکنه که داره تذکر میده به شما!

- خیلی آروم و قشنگ تذکر میده و هیچ تندی و نامهربونی و بی احترامی ای نمیکنه (حداقلش اینه در طول تاریخ تا الان که سابقه نداشته!)

- و در نهایت تا آخرش هم کمک میکنه که اون عیب رو رفع کنید.

بله یک دوست مومن و با تقوا می تونه مثل یک آینه، این اتفاق خوب رو رقم بزنه، تذکرات صمیمی یک دوست، هرچقدر هم جدی و تند باشند در محتوا، نقش آینه رو برای مومن دارند، تذکرهایی که چنان به دل آدم میشینه که، حس میکنی خودت به این نتیجه رسیدی و دلت میخواد به بهترین نحو ازش تقدیر و تشکر کنی.

اینگونه است که در کنار واجب بود و شرایط امر به معروف و نهی از منکر، حدیثی تذکر می دهد: در جامعه ای که امر به معروف و نهی از منکر نباشد، به فسادی همه گیر کشیده می شود، اشرار بر اخیار (خوب ها) حاکم می شوند و نهایتا آن جامعه در ظلماتی پست رو به نابودی...

بارها و بارها گفته ام و می گویم، نوشته ام و خواهم نوشت که، دوستی و ارتباط با مومنین اسباب خیر و برکت های بی پایان است، یکی اش که امروز مرور کردیم، امر به معروف و نهی از منکر آنهاست، چون با تو قدم بر میداند، و هدایتت می کنند که تو هم قدم در راه راست برداری، پشت سر تو می آیند و اگر اشتباهی میکنی، کمکت و تصحیح ش می کنند، تذکر می دهند و خلاصه امر به معروف و نهی از منکر عملی ات می کنند.

آیا این چیزی جز خیر و برکت است؟ جز این نعمت بزرگ تر؟

چه لطف و ابراز علاقه ای بیشتر از این؟ آن هم از سوی بنده های خوب خدا

مومنین و مومنات، دوستتان دارم، ای السابقون السابقون در تقوا.