سلام

امشب بخاطر ناراحتی یکی از بهترین دوستان خیلی ناراحتم ...

توی ذهنم یه چیزی گذشت که گفتم بنویسم تا بعدا نکنه یاداوریم شه و یه یاداوری برای بقیه هم باشه.

انسان ها وقتی که کم کم بزرگ میشن، بوم شون هم بزرگ تر میشه، و بعدشم هرکه بامش بیش برفش هم بیش ...

وقتی کوچولو هستی فقط برای پدر مادر هستی و غم و غصه ت رو می خورن، اما ادم هرچی بزرگ تر میشه و پاش توی زندگی میذاره، حتی توی زندگی دیگران، دیگه برای خودش نیست ...

وقتی با کسی دوست میشی، وقتی کسی بهت دل می بنده، وقتی ازدواج می کنی و حتی وقتی یه جایی کار می کنی، دیگه برای خودت نیستی، باید بخاطر دیگران هم که شده بیشتر مراقب خودت باشی ...

این مراقبت، دیگه باید قسمتی از زندگیت باشه

چرا که کسانی هستند که دیگه فقط امیدشون به توهه

به تو دل بستند و شاید تنها پناه شون رو زمین تو باشی

شاید وقتی نباشی، خیلی اذیت بشن، حتی اونقدری که نتونی فکرش رو بکنی

پس بهتره، حواسم رو بیشتر جمع کنم، با پا گذاشتن روی این بام بزرگ، که هر روز بزرگ تر میشه، باید بیشتر مراقب دیگران باشم ...